Kie­dy wy­ma­wiam sło­wo Przy­szłość,

pierw­sza sy­la­ba od­cho­dzi już do prze­szło­ści.

Kie­dy wy­ma­wiam sło­wo Ci­sza,

nisz­czę ją.

Kie­dy wy­ma­wiam sło­wo Nic,

stwa­rzam coś, co nie mie­ści się w żad­nym nie­by­cie

Quand je dis le mot Futur,

la première syllabe appartient déjà au passé.

Quand je dis le mot Silence,

je le détruis.

Quand je dis le mot Rien,

je crée quelque chose d'inconciliable avec le néant. 

Wszystko przez szparę w drewnianym suficie

i przez tę dziurę w dachu połatanym,

bo się wolnością zachwyciło życie

i uleciało w kierunku nieznanym.

Mówią, jak tęcza zawisło na chwilę,

która po deszczu zwiastunem pogody

i miało skrzydła barwne jak motyle

takiej niezwykle zwyczajnej urody.

Mówią, że welon miało urokliwy

jak mgła poranna nad rozkwitłą łąką

i wyglądało jako ptak szczęśliwy

jakże podobny w niebiosach skowronkom

potem na wierzbie przy miedzy przysiadło

i zaśpiewawszy... przepadło.

Le plafond de bois portait une fissure

or, grâce à ce trou dans le toit délabré,

la vie, enivrée de liberté nouvelle

un jour s'envola vers un but inconnu.

Comme un arc-en-ciel radieux après la pluie,

on dit qu'en suspens elle fut un moment

ses ailes diaprées comme d'un papillon

brillaient, simples et incroyablement belles.

On dit que son voile évoquait avec grâce

une brume à l'aube en un grand pré fleuri

elle était semblable à un oiseau heureux,

à une alouette éperdue dans les cieux.

Se posant alors sur la branche d'un saule,

elle chanta, puis... disparut.